Kalfsbraadstuk op tagliatelle met een zachte saus van witte port en kaas

‘Nee, dan heb je waarschijnlijk het verkeerde nummer gekozen,’ antwoord ik ontkennend op de vraag van de onbekende man aan de telefoon of hij met Femke spreekt.

‘Mijn excuses voor de nachtelijke onderbreking,’ antwoordt hij.

‘Als een echte interruptie beschouw ik het niet, ik lag wel al in bed maar was nog wakker. Je hoeft je niet schuldig te voelen.’

Plotseling heb ik de behoefte het gesprek voort te zetten, zijn stem heeft een aangenaam timbre, en vraag: ‘Nu ik je toch aan de lijn heb kun je me misschien vertellen wat je lievelingseten is.’

De man aarzelt en grinnikt: ‘Pardon?’

‘Je hebt me vast wel verstaan, voor welk soort voedsel mogen ze je ’s nachts wakker maken?’

‘Interessant onderwerp. Gezien de omstandigheden, daarmee bedoel ik mijn storend nachtelijk telefoontje, acht ik deze vraag geheel logisch en gerechtvaardigd.’

‘Ik steun je in deze overtuiging,’ antwoord ik, verheugd over zijn welwillende medewerking.

‘Even nadenken…, welk voedsel? Heb je suggesties, help me eens een eindje op weg?’

‘Misschien een ordinaire portie friet met mayonaise?’

‘Inderdaad lekker ja.’

‘Frikandel speciaal?’

‘Een waar culinair hoogstandje, je hebt gelijk,’ zegt hij geamuseerd, ‘maar ik geef de voorkeur aan gerechten bereid met duidelijk herkenbare pure ingrediënten. Geen gekruide melange van kinnebak, uier, water, paneermeel en smaakstoffen.’

Een gastronoom, welk een gelukkig toeval!

‘Dat klinkt goed. Wat dacht je van kalfsbraadstuk op tagliatelle met een zachte saus van witte port en kaas?’ Zelf begin ik te watertanden.

‘Mijn idee! Die menusuggestie komt aardig in de richting. Het klinkt misschien gek, maar ik ben uitermate geïnteresseerd in het bijbehorend recept of beschouw je dit als een erg vrijpostige vraag van mijn kant?’ reageert hij.

‘Het uitwisselen van recepten ervaar ik inderdaad als een buitengewoon intieme aangelegenheid, vergelijkbaar met het prijsgeven van mijn diepste zielenroerselen.’

‘Met wie spreek ik eigenlijk?’ vraagt hij plotseling.

‘Lilith, je spreekt met Lilith, de eerste vrouw.’

Hij lacht een korte aangename lach. ‘Eva’s concurrente dus.’

‘Ik beschouw haar niet als concurrente, ze is geen partij voor mij, maar ik mag haar graag in de waan laten,’ reageer ik met gespeelde eigendunk. ‘Wie ben ik om zomaar de christelijke mythe te verstoren?’

Nu lacht hij voluit. ‘Ik spreek met de enige echte Lilith, ik hoor het al.’

‘Uiteraard.’

‘Lieve Lilith, zou je alsjeblieft aan mij het recept van het kalfsbraadstuk willen openbaren? Sinds je het te berde hebt gebracht, zit ik te likkebaarden.’

‘Jij ook al?’ In stilte delen we een kort moment van verbondenheid.

Ik schraap mijn keel en begin met de onthulling. ‘Je hebt nodig een kalfsbraadstuk van ongeveer 1 tot 1,5 kg. Dit bestrooi je met peper en zout.’

‘Jouw beeld verschijnt voor mijn geestesoog,’ zegt hij, ‘hoe je het malse vlees vasthoudt met je lange, slanke handen terwijl je het omdraait op de vleesplank. Teder, met gevoel, terwijl je tijdens de voorbereidingen ongemerkt het braadstuk doordrenkt met je innerlijke passie.’

‘Wow…!’ reageer ik enigszins van mijn stuk gebracht. ‘Heb je me al eens zien koken misschien?’

‘Nee, maar uit je stem en woorden kan ik opmaken dat je een hartstochtelijke vrouw bent met liefde voor voedsel en de bereiding ervan. Vertel verder, ik brand van nieuwsgierigheid.’

Een gastronoom die tevens mensenkenner is, wonderbaarlijk dat mij dit toeval treft.

‘Je neemt een flinke steek roomboter en smelt die in een stoofpan. Daarna braad je het vlees rondom stevig dicht.’

‘Lilith, sorry dat ik je opnieuw in de rede val, maar stel dat we het kalfsbraadstuk samen bereiden, zou je er dan bezwaar tegen hebben dat ik tussen de bedrijven door jouw delicate hals voorzichtig met een beetje roomboter insmeer om vervolgens het overtollige deel met zachte kussen te verwijderen?’

Een kreun ontsnapt me. Dit is té! Met hem aan de andere kant van de lijn voel ik me naakter dan ooit, hij raakt me midden in mijn ziel. Roomboter! Hoe vaak heb ik na een warm bad niet overwogen die romige substantie te gebruiken in plaats van bodylotion, alleen al om de geur: één van de betere feromonen wat mij betreft.

‘Nee hoor, geen enkel bezwaar,’ antwoord ik met bevende stem. ‘Ik zou het juist verwelkomen. Zal ik verdergaan met het recept?’

‘Graag Lilith, ik ben erg benieuwd.’

‘Snipper twee uien en bak ze glazig. Daarna twee eetlepels witte basterdsuiker toevoegen en meebakken totdat deze licht gaat karameliseren.’

‘Ik zie het zo voor me: karamel,’ onderbreekt hij me. ‘Je ligt op het aanrecht. Je blanke dijen wachtend op een web van gesponnen suikerdraden dat ik voor ze weef. Ragfijn, dunner dan de dunste zijden kousen. Ik neem de pan met gekarameliseerde boter en suiker van het vuur en houd deze boven je weerloze lichaam. Je wacht gespannen af want je weet niet of je me kunt vertrouwen, de inhoud is erg heet. Maar wees gerust, het enige wat ik van plan ben is je verrukkelijke bovenbenen te omhullen met een krokant laagje dat erom vraagt er vanaf geknabbeld te worden.’

Ik kan er niets aan doen, mijn handen glijden automatisch onder de dekens over mijn dijen, terwijl hij vertelt hoe hij met behulp van een vork draden over mijn benen weeft totdat hij ze geheel met lichtblond gaas heeft omhuld. Hij weet exact mijn zwakke plekken te benoemen: eerst mijn hals en nu de binnenkant van mijn dijen. Dankzij de telefoon op het hoofdkussen bereiken gefluisterde eetbare verlokkingen via mijn oor de rest van mijn lichaam waar ze een ongekende sensatie oproepen. De man weet me met gemak tot het kookpunt te brengen, maar het bevalt me niets dat hij mijn lichaam als weerloos bestempelt.

Het moment om in te grijpen is aangebroken; hoogste tijd voor de volgende stap: ‘Afblussen met bouillon, een scheutje witte wijn en een scheutje witte port!’ roep ik en slaak een zucht van verlichting. Dat ging nog net goed. ‘Smoor de lende met een deksel op de pan gedurende tachtig minuten op een zacht vuur.’

Aan de andere kant van de lijn hoor ik een identieke zucht. Misschien kan ik beter het heft in eigen handen nemen.

‘We hebben pauze, wil je een appel?’ vraag ik hem. ‘Ik heb lekkere zoetzure Nieuw-Zeelandse Braeburn, toe, neem maar een hapje.’

‘Dat klinkt verleidelijk, ik houd erg veel van zoetzure appels, maar zou het niet wijs zijn dit nachtelijk gesprek af te ronden?’

‘Kom, kom, we zijn halverwege de bereiding, het is gekkenwerk om nu te stoppen. Zo meteen verklap ik de rest van het recept. Zal ik de appel voor je schillen? Nee, weet je wat,’ vervolg ik, ‘ik bijt een stukje uit deze mooie rood/groene appel en geef het via mond-op-mond door. Kom maar dichterbij…’

‘Lilith, het is al laat… doen we er niet beter aan om te gaan slapen?’

‘Toe maar, ik heb het stukje tussen mijn volle rode lippen, kom dichterbij…,’ probeer ik hem over te halen.

‘Lilith…!’ protesteert hij.

‘Ja liefste?’ vraag ik met zwoele stem.

‘Lilith…?’ klinkt het al wat zwakker.

‘Geef je aan me over, aanvaard mijn gave, kom.’ Ik negeer zijn vaag protest.

In gedachten nadert mijn mond zijn sensuele lippen. Ik houd het brokje vruchtvlees tussen mijn witte tanden met mijn hoofd een tikje schuin.

‘Kus me!’ fluister ik bevelend. ‘Lik mijn lippen.’

‘Oh Lilith, ik kus je, mijn lippen beroeren de jouwe vluchtig.’

‘Ssssjjjjtttt….,’ zeg ik om hem tot zwijgen te brengen, ‘deze keer bepaal ík wat er gebeurt, dit is míjn verleiding. Vluchtige aanrakingen worden intens. Ik pers mijn mond op de jouwe, onze tanden botsen. Samen kauwen we het stukje appel.’

‘Geef me je lip!’ beveel ik plotseling.

‘Hier heb je mijn lip,’ antwoordt hij.

‘Ik bijt zacht tot ik je bloed proef, vermeng het met het fijngemalen vruchtvlees en slik het gulzig door,’ vervolg ik. ‘Jouw bloed voedt me, maakt me sterker, houdt me levend.’

‘Wil je ons gesprek nog steeds beëindigen? Ben je moe?’ vraag ik terloops. ‘Ga maar liggen, ik bemin je terwijl je slaapt.’

‘Ik begeer je hevig, maar heb inderdaad moeite mijn ogen open te houden,’ reageert hij. ‘Ik neem je advies ter harte en ga liggen, op mijn rug. Je soepele lichaam glijdt als een slang over het mijne. Je hebt me in je macht, doe met me wat je wilt, ik behoor aan jou, oervrouw.’

‘Ik neem een tweede hap uit de appel; wil je nog?’

‘Hoe kan ik je weerstaan? Ja, alsjeblieft, geef me een stukje, Lilith.’

‘Ik sper mijn mond wijd open, neem een grote hap en laat vervolgens het tussen mijn sterke tanden geklemde partje zien. Mijn vurig rode lippen als hartvormige omlijsting trekken je aan als een magneet. Terwijl ik bovenop je lig draai ik mijn hoofd een kwartslag, langzaam kom ik dichterbij, jouw ogen gehypnotiseerd gericht op mijn mond. Uiteindelijk op de plaats van bestemming aanbeland wrijf ik met mijn lippen over de jouwe, we passen exact op elkaar. Proef je de appel?’

‘Ik open mijn mond om je lippen te likken, zoetzuur net als de vrucht. Lilith, je smaakt hemels.’

‘Ik waarschuw je: er bestaat slechts een klein onderscheid tussen hemel en hel,’ reageer ik scherp.

‘Als dit niet de hemel is maar de hel, ben ik desondanks geneigd te blijven,’ antwoordt hij.

‘Mooi zo, kus me!’ zeg ik dwingend.

In gedachten vrijen we innig, kussen we woest, hij is een gepassioneerde man maar ík heb de leiding. Ik lig nog steeds bovenop hem, hij heeft zijn handen op mijn borsten. Ik houd mijn rechterhand achter zijn hoofd en de andere laat ik rusten op zijn gespierde borstkast. De tweede portie appel is nog steeds intact ondanks onze hevige tongzoenen.

Hij verplaatst een hand van mijn borsten naar mijn kruis en op dat moment besluit ik toe te slaan.

‘Met mijn tong duw ik het stuk appel ver in je mond, mijn lippen houd ik ferm op de jouwe. Met één hand knijp ik je neus dicht, met de ander druk ik krachtig op je adamsappel. Ik houd je lichaam tussen mijn sterke dijen gevangen, knijp en knijp zodat je longen amper kunnen uitzetten. Je krijgt bijna geen lucht meer.’

‘Ik worstel om vrij te komen, sper mijn ogen wijd open. Deze aanval komt onverwacht. Lieve Lilith, wat doe je me aan?’

‘Koest, lig stil! Je hebt een angstige blik, waar is die echte man van zojuist gebleven, de oervader der mannen?’ vraag ik sarcastisch. ‘Stel je niet zo aan, ik ben het maar, Lilith, een vrouw, afgevaardigde van het zwakke geslacht, wat kan er nu helemaal gebeuren? Tegelijk met het stuk appel duw ik tevens je tong ver achter in je keel,’ bijt ik hem toe.

‘Het zweet breekt me uit, mijn ogen draaien weg. Lilith, zoetzure helleveeg, heb genade!’

‘Nee,’ grom ik, ‘ik heb genoeg van jouw onderdrukking, ik help je uit de weg, nu!!!!’ Met die laatste ‘nu’ geef ik hem de doodsteek, pers met mijn krachtige slangentong tegelijkertijd appel en tong in zijn strot. Zijn lichaam spartelt nog even krachteloos onder me, zijn ogen een en al ongeloof terwijl hij een laatste wanhopige poging doet mij van hem af te schudden. Te laat, hij is er geweest. Zijn ogen verstarren, zijn lichaam levenloos tussen mijn dijen.

‘Zo,’ sis ik tevreden, ‘nu zul je dus nooit meer te weten komen dat je het kalfsbraadstuk uit het stoofvocht moet halen en vervolgens het vocht verder moet laten inkoken. Nóóit zul je te horen krijgen dat je op het laatst een scheut koksroom moet toevoegen met geraspte oude kaas naar smaak.’

‘En weet je wat? Daarna moet je de saus glad opkoken, het vlees in stukken snijden en deze in de saus enkele minuten zacht laten stoven. Vervolgens zou je de plakjes kalfsvlees kunnen serveren op een fijne pasta, maar jij niet meer man, voor jou is het te laat!’

Ik produceer een demonische lach en verbreek vervolgens abrupt de verbinding.

Lilithlove © Lilith